مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

روح نماز «حضور قلب» است و سزاوار است ازآنچه مايه پراكندگى حواس می‌شود بپرهيزد، معانى كلمات نماز را بفهمد و در حال نماز به آن توجّه داشته باشد و باحال خضوع و خشوع نماز را انجام دهد، بداند با چه كسى سخن مى‏گويد و خود را در مقابل عظمت و بزرگى خداوند بسيار كوچك ببيند. در حالات معصومين (ع) آمده است به هنگام نماز آن‌چنان غرق ياد خدا مى‏شدند كه از خود بى‏خبر مى‏گشتند تا آنجا كه پيكان تيرى در پاى اميرالمؤمنين على (ع) مانده بود، در حال نماز بيرون آوردند و آن حضرت متوجّه نشد.