چنانچه قبل از عقد شرط شده است و عقد بنابراین شرط خوانده‌شده است، الزام‌آور است.
چنانچه دختر اقرار كند بكارتش قبل از ازدواج زایل شده قول او مقدّم است.
آن مقدار که برای زن ضرورت دارد مجاز هست پذیرایی نماید و شوهر نمی‌تواند مانع شود ولی به‌گونه‌ای رفتار کنند که سبب اختلاف نشود.
اگر زن شرایطى را بر مرد شرط کرده باشد و مرد از آن شرایط تخلّف کند، یا در بعضى صفات زن را فریفته باشد و خلاف آن ثابت شود، زن حق فسخ عقد را دارد؛ و اگر قبل از دخول فسخ کند مستحق مهریّه نیست.
پرداخت مهریه مانعی ندارد ولی نهی از منکر کند.
تصرّف آن زن و شوهر در جهیزیه‌ای که بدون رضایت شما تهیه‌شده جایز نیست؛ و اگر قبلاً نمی‌دانسته‌اند باید بعد از اطّلاع و آگاهى تصرّف نکنند و اگر جهیزیه‌ای با میل خودتان قبلاً داده‌اید و هنوز موجود است می‌توانید باز پس بگیرید.
باید به نحوی زن دوم را راضی کند.
در مواردى که حرمت مشکوک شود بنابر حلّیت می‌گذارند.
در فرض سؤال چنانچه زوج مدّعى مقدار کمتر است، قول او پذیرفته می‌شود، مگر اینکه زوجه بتواند با دلیل خلاف آن را ثابت نماید که در این صورت طبق قول او عمل می‌شود.
چنانچه شرعاً (از طریق مصالحه، یا شرط ضمن العقد) موظّف شده باشد، دادگاه میتواند زوجه را به نگهدارى اطفال اجبار کند.
اگر هدیه گیرنده از اقوام و خویشان باشد نمی‌تواند آن را بگیرد مگر اینکه شرط خاصی در مقابل دادن هدیه کرده و یا هدیه مشروط به ادامه ازدواج و امثال آن بوده؛ اما اگر از اقوام نباشد تنها در صورتی میتواند پس بگیرد که عین آن هدیه موجود باشد و مصرف نشده باشد و شرط خاصی در مقابل دادن هدیه نکرده باشد.
در صورتی که مهریه مطالَب باشد می تواند، ولی سزاوار است این کار را نکند.
