زن بايد هنگام طلاق از خون حيض و نفاس پاك باشد و نيز شوهرش در آن پاكى با او نزديكى نكرده باشد و اگر درحال حيض و نفاسی كه پيش از اين پاكی بوده با او نزديكى نموده باشد بنابراحتياط، طلاق كافى نيست، بلكه بايد دوباره عادت شود و پاك گردد.
طلاق دادن در حال حیض یا نفاس در سه صورت صحیح است:1ـ شوهر بعد از ازدواج مطلقاً با او نزدیکى نکرده باشد.2ـ باردار باشد.3ـ زن غایب باشد و مرد نتواند یا برایش مشکل باشد که پاک بودن زن را بفهمد.
طلاق بر دو قسم است: «طلاق بائن» و «طلاق رجعى» طلاق بائن آن است كه مرد در آن حقّ رجوع به زن خود ندارد، (منظور از رجوع آن است كه مرد بدون عقد با زن آشتى كند و او را مجدّداً به همسرى بپذيرد.) طلاق بائن بر پنج قسم است: 1- طلاق زنى كه نُه سالش تمام نشده. 2- طلاق زن يائسه، يعنى زنى كه بيشتر از 50 سال دارد. 3- طلاق زنى كه شوهرش بعد از عقد، با او نزديكى نكرده باشد. 4- طلاق سوم زن سه طلاقه 5- طلاق خلع و مبارات: و غير اينها را طلاق رجعى گويند كه تا وقتى زن در عدّه است مرد مىتواند به او رجوع كند.
در طلاق خلع نفرت از ناحیه زن است ولی در طلاق مبارات نفرت طرفینی است.
هرگاه مرد همسرش را طلاق رجعى دهد نمىتواند او را از خانهاى كه موقع طلاق در آن بوده بيرون كند (مگر در بعضى از موارد خاص)، همچنين بر خود زن نيز حرام است كه براى كارهاى غير لازم از آن خانه بيرون رود.
الف و ب) اصل چنين شرطى با توجّه به ابهام فراوانى كه دارد محلّ اشكال است و لازم است به نوعى با هم مصالحه كنند.
هرگاه از كسى تقليد كند كه اين كار را جايز بداند و از جهات ديگر نيز عادل باشد، مى تواند شاهد قرار گيرد.
این موضوع احتیاج به شرط ندارد، ولی در هر صورت شرط مذکور اشکالی ندارد.
ظاهر این است که این شرط از چنین صورتى منصرف است، زیرا هدف از این شرط، این بوده که به همسر اوّل قناعت کند حال اگر همسر اوّل با پشت پا زدن به زندگى زناشویى مرد را در بلاتکلیفى گذاشته، جایى براى تأمین آن شرط باقى نمى ماند یعنى زن وکالت در طلاق نخواهد داشت.
