البتّه امکان‌پذیر است و بهترین دلیل بر امکان، وقوع آن است که ما در حوزه‌های علمیّه شاهد و ناظر آن هستیم.
مجتهدى كه از او تقليد مىكند بايد مرد، بالغ، عاقل، شيعه دوازده‌امامی، حلالزاده و همچنين بنا بر احتياط واجب عادل و زنده باشد. (عادل كسى است كه داراى حالت خداترسى باطنى است كه او را از انجام گناه كبيره و اصرار بر گناه صغيره بازمی‌دارد).
تقلید از مجتهدی که در بعضی از ابواب اجتهاد دارد خالى از اشکال نیست.
به مجتهدى که دیگران از او تقلید می‌کنند «مرجع تقلید» می‌گویند.
جایز است به شرط آن که فتاواى او موجب مفسده ای در جامعه اسلامى نگردد.
بیهوشی موقت تأثیری در وضع مرجع و مقلد ندارد.
مرجعیت هیچ ارتباطى با مسائل قومى و نژادى ندارد; شرایط و ضوابط آن در رساله‌های عملیّه نوشته‌شده است.
مانعى ندارد و ممکن است به مقام اجتهاد برسد.
اگر کسی بدون تحقيق كافى از مجتهدى تقليد نموده باشد و مطابق فتوای او عمل کرده، سپس بفهمد تقلیدش صحیح نبوده باید مرجع تقلید خود را عوض کند در این صورت اگر اعمال سابق، مطابق فتواى اين مجتهد باشد صحيح است وگرنه نظر مرجع خود را درباره آن سؤال کرده و مطابق آن عمل می‌کند.
درصورتی‌که قبلاً عدالت را احراز کرده تا دلیل قطعی برخلاف آن قائم نشود باید بر طبق سابق عمل کند.
چنانچه مجتهدى احساس کند که شرایط مرجعیت یا اجتهاد را ازدست‌داده لازم است اعلام کند.
می‌تواند یکى از قرائن باشد; ولى به‌تنهایی دلیل قطعى نیست.
