كسى كه مسائل نماز يا شکيات و سهويّات را نمىداند و احتمال مىدهد در نمازش پيش آيد بايد براى يادگرفتن این‌ها نماز را از اوّل وقت تأخير بيندازد، ولى اگر اطمينان دارد كه می‌تواند نماز را به‌طور كامل تمام كند جايز است در اوّل وقت مشغول نماز شود.
هرگاه از روى غفلت يا فراموشى شروع به نماز عشا كند و در اثنا بفهمد كه نماز مغرب را نخوانده بايد نيّت را به نماز مغرب برگرداند، مگر اينكه وارد ركوع ركعت چهارم شده باشد كه در اين صورت عدول جايز نيست و بايد ادامه دهد و نماز مغرب را بعد به‌جا آورد.
تأخير انداختن نماز تا اين حد حرام است.
اگر كسى عمداً تا اين موقع نماز مغرب را تأخير اندازد بايد اوّل نماز عشا را بخواند و بعد نماز مغرب را قضا كند.
هرگاه عمداً نماز مغرب و عشا را تا نصف شب نخواند وقت آن گذشته و بايد قضا كند، امّا اگر به‌واسطه عذرى نخوانده باشد بايد تا قبل از نماز صبح به‌جا آورد و نماز او ادا است.
در این‌گونه موارد اشکالی ندارد که نماز راکمی به تأخیر بیندازند زیرا جنبه حق‌الناس دارد.
به نیت مافی الذمه بخواند ولی اگر خوف قضا شدن وجهی داشته باشد باید نماز عصر را مقدم کند.
اگر با خواندن سوره مقداری از نماز خارج از وقت خوانده‌شده اصل نماز اشکال دارد.
وظیفه‌ای ندارد جز اینکه توبه از کار خود کند و از این به بعد مراقبت کند و با اعمال نیک آینده، گذشته را جبران نماید ولی لازم نیست به مردم اعلام کند.
بر اساس اوقات جایی که از آن پرواز کرده است عمل کند.
بر اساس اوقات جایی که از آن پرواز کرده است عمل کند.
اگر تا آخر نماز وقت داخل نشده باید اعاده نمایند و احتیاط واجب آن است که اطلاع دهد.
