نائب گرفتن کسانی که قادر به رمی شبانه هستند
كسانى كه از رمى در روز معذورند، آيا لازم است نايب بگيرند تا رمى در روز انجام شود، يا مىتوانند خودشان در شب رمى كنند؟
تا بتوانند در شب رمى كنند، نايب گرفتن اشكال دارد.
تا بتوانند در شب رمى كنند، نايب گرفتن اشكال دارد.
وقت رمى جمرات از اوّل طلوع آفتاب است تا غروب آفتاب و در شب جايز نيست.
كسانى كه از رمى در روز و شب هر دو معذورند نايب مىگيرند؛ بنابراین اشخاصى كه معذور از انداختن سنگ هستند، مانند بيماران، اطفال، معلولينى كه قادر بر رمى نيستند، افراد بیهوش، كسانى كه از شدّت ضعف توانايى بر رمى ندارند و مانند آنها، بايد نايب بگيرند.
كسانى كه از رمى جمرات در روز معذورند، مثل بيماران و كسانى كه ترس از ازدحام جمعیت دارند و مانند آنها، مىتوانند شب قبل، يا شب بعد رمى كنند.
نايب بايد اعمال اختيارى حج را انجام دهد و اگر معذور باشد احتياط مستحب آن است كه نيابت نكند. البتّه عذرهايى كه بهطور طبيعى گاه در حج پيش مىآيد مانع نيابت نيست و كسى كه در رمى نايب شده بايد در روز رمى كند. مسامحه و كوتاهى در رمى موجب بطلان نيابت نمىشود، هرچند در فرض سؤال جايز نيست.
اين كار اشكالى ندارد.
اشخاصى كه معذور از انداختن سنگ هستند، مانند بيماران، اطفال، معلولينى كه قادر بر رمى نيستند، افراد بیهوش، كسانى كه از شدّت ضعف توانايى بر رمى ندارند و مانند آنها، بايد نايب بگيرند و اگر از نايب گرفتن هم عاجز باشند، مثل اطفال و افراد بیهوش، ولی آنها يا شخص ديگرى، به نيابت از آنها رمى جمرات مىكند و در سال بعد نايب مىگيرند.
رمى در شب بدون عذر جايز نيست و چنانچه بدون عذر رمى در روز را ترك نمايد گناه كرده و رمى او صحيح نيست، ولى تمام كسانى كه احساس خطرى در روز مىكنند، مىتوانند شبانه رمى كنند.
در صورت امكان بايد كسى را نايب كند كه در روز رمى نمايد.
هرگاه پس از انجام رمى توسّط نايب، عذر برطرف شود و وقت باقى باشد، احتياط آن است كه خودش دوباره انجام دهد.
اگر شخصى معذور از رمی باشد و اطرافيان او مأيوس از برطرف شدن عذرش باشند، بايد با اجازه او برايش نايب بگيرند و بدون اذن كافى نيست.
هرگاه پسازآنکه نايب رمى جمرات را انجام داد، بيمار خوب شود، لازم نيست رمى را دوباره خودش انجام دهد، ولى در مورد شخصى كه بیهوش بوده، چون نيابت اجازه مىخواهد (و نايب بدون اجازه او اين كار را كرده) احتياط آن است كه خودش دوباره انجام دهد؛ امّا اگر در بين رمىِ نايب، بيمار خوب شود يا بیهوش هوشيار گردد، بايد خودش از اوّل شروع كند و به آن مقدار كه نايب انجام داده اكتفا نكند.