هرگاه مشغول سعى باشد و يادش بيايد كه نماز طواف را بجا نياورده، برمی‌گردد و نماز طواف را نزد مقام ابراهيم مى‌خواند، سپس سعى را از همان‌جا كه رها كرده ادامه مى‌دهد.
هرگاه در مروه شك كند هفت دور سعى نموده، يا زيادتر (مثل این‌که شك بين هفت شوط و نُه شوط نمايد) اعتنا نمى‌كند.
اگر قبل از رسيدن به مروه شك كند كه اين دور هفتم است يا كمتر، سعى او باطل است. همچنين در هر شکی كه كمتر از هفت دور باشد، مثل شک بين يك و سه، يا دو و چهار و مانند آن، سعى باطل است.
احتياط واجب آن است كه اعاده كند.
چنانچه به خاطر ندانستن مسئله باشد، بايد سعى را از نو به‌جا آورد و اگر از روى سهو و فراموشى باشد، كافى است يك دور از صفا به مروه برود و احتياط مستحب آن است كه هفت دور به‌قصد ما فى الذمّه بجا آورد.
بايد همان سعى را تكميل كند و بنا بر احتياط واجب تقصير را اعاده نمايد.
هرگاه يقين داشته باشد كه سعى را ناقص بجا آورده، مثلاً شش دور يا كمتر بوده، برمی‌گردد و آنچه را مى‌داند ناقص گذاشته تكميل مى‌كند و سعى او صحيح است.
اگر يك دور سعی را كامل نمود و بقيّه را فراموش كرد، جايز است همان سعى را تكميل كند، ولى اگر چهار دور را تمام نكرده، احتياط مستحب آن است كه سعى را تكميل كند، سپس از سربگيرد.
اگر طواف را (مثلاً روز شنبه) بجا آورد و روز بعد شك كند كه سعى كرده يا نه، احتياط مستحب انجام سعى است، مگر آن‌که پس از تقصير شك نمايد، كه در اين صورت لازم نيست سعى كند.
هرگاه شخصى كمتر از يك دور سعى كرد و بقيّه را فراموش نمود، احتياط واجب آن است كه هر وقت يادش آمد سعى را از سر بگيرد.
سعى او باطل است و بايد از نو شروع كند.
هرگاه مشغول سعى صفا و مروه است و مقدارى از آن را انجام داده ـ خواه كم باشد يا زياد ـ و وقت نماز فرارسد، سعى را قطع مى‌كند و نماز را بجا آورده، سپس باقيمانده سعى را انجام مى‌دهد.
