كسى كه مى‌دانسته بايد هفت مرتبه بين صفا و مروه سعى كند و با همین نيّت از صفا شروع كرده، ولى رفت‌وبرگشت را يك دور حساب نموده و درنتیجه چهارده دور سعى كرده، احتياط آن است سعى را اعاده كند و اين احتياط ترك نشود.
اگر سعى را سهواً از مروه شروع كند، هر وقت فهميد بايد اعاده نمايد و درصورتی‌که در بين سعى بفهمد، چنانچه آن دور را كه از مروه شروع كرده ناديده بگيرد و بقيّه را تكميل كند تا این‌که هفت دور به مروه خاتمه يابد، سعى او صحيح است.
سعى از اركان است و اگر كسى عمداً سعى در حج را ترك كند و به‌موقع آن را جبران ننمايد، حج او باطل مى‌شود. حج را احتیاطاً تمام كند و بايد سال آينده دوباره حج را به‌جا آورد.
اگر بعد از اتمام سعى، يا اتمام هر دورى، شك كند كه آن را درست بجا آورده، يا نه؟ اعتنا نمى‌كند و سعی‌اش صحيح است. همچنين اگر در بين رفت‌وآمد، در صحيح بجا آوردن جزء پيش شك كند اعتنا ننمايد.
هرگاه از روى ندانستن مسئله چيزى بر هفت دور اضافه كند، حكمش مانند صورت عمد است؛ يعنى سعى را از نو بجا مى‌آورد.
اگر سهواً سعی را يك دور يا كمتر يا بيشتر اضافه كند و بعد به خاطرش بيايد اعتنا نمى‌كند و سعى او صحيح است و نيازى نيست كه مقدار زيادى را تا هفت دور تمام كند؛ بلكه احتياط در ترك اين كار است.
هرگاه سعى را عمداً زيادتر از هفت مرتبه به‌قصد سعى واجب بجا آورد، سعى او باطل است.
سعى را قطع مى‌كند و پس از پاك شدن، طواف و نماز طواف و سعى را اعاده نمايد. ضمناً اگر به هنگام طواف و نماز طواف پاك بوده و بعد خون‌دیده، طواف و نمازش صحيح بوده و سعى را ادامه مى‌دهد.
هرگاه حاجت ضرورى براى او، يا يكى از برادران و خواهران دينى پيدا شود، مى‌تواند سعى را قطع كرده و به دنبال آن برود و پس از بازگشت از همان‌جا كه رها كرده ادامه مى‌دهد و سعى او صحيح است.
هیچکدام از دو مورد استحباب ندارد.
واجب است سعى را پس از انجام نماز طواف بجا آورد.
