مقتضاى قاعده، اقامه بیّنه توسّط مدّعى است و اگر او بیّنه نداشت، منکر باید قسم بخورد بنابراین زوجه که در مورد سؤال منکر گرفتن مهریّه است باید قسم بخورد و در صورت قسم خوردن مرد موظّف به پرداخت مهریه می‌شود.
درصورتی‌که زوج و زوجه باهم در خلوت زندگی کرده باشند ادعای زوجه بر دخول پذیرفته می‌شود و در این صورت مهریه مطابق آنچه در عقدنامه آمده باید پرداخت شود مگر اینکه ثابت شود تدلیسی از سوی زوجه و بستگانش انجام‌گرفته است به این معنی که گفته باشند زوجه از هر نظر سالم است.
اگر موقع اجراى صیغه عبارت به همین صورت خوانده‌شده و قیمت هر یک از این امور بیان‌شده است مهریّه واقعى همان مبلغ ذکرشده است ولى اگر به‌طور یقین ثابت شود که شوهر قصد قیمت داشته و زن قصد سکه نه قیمت، مهریّه مذکور باطل می‌شود و باید مهرالمثل داده شود.
درصورتی‌که مدتی هرچند کوتاه زیر یک سقف زندگی کرده‌اند سخن زن پذیرفته نیست.
در اينجا ظاهر، قبول قول فردی است که ادعای دخول را دارد (زن) چون باهم زندگى کرده‌اند و شب باهم بوده‌اند و لو یک‌شب، چه رسد به موردى كه مدّت‌ها باهم بوده‌اند. در اينجا می‌گوییم ظاهر حال موافق قول به دخول است (زن) و الا هيچ راهى براى اثبات دخول يا عدم آن باقى نمی‌ماند، پس قولش را قبول می‌کنیم و حكم دخول را جارى می‌کنیم
اگر طرفین از وضع یکدیگر آگاه بوده‌اند و عرف و عادت محل بر پیروى زن در چنین موردى از مرد نباشد، راهى جز توافق و تراضى طرفین بر محل سکونت نیست.
در مسئله حکمیت ظاهر آیه شریفه وجوب است و بسیارى از فقها نیز از آن همین را فهمیده‌اند و دلیل برخلاف آن نیست، بنابراین در موردى که امید اصلاح هست حدّ اقل احتیاط واجب عدم ترک آن است.
زن بدون دلیل نمی‌تواند نشوز اختیار کند، همچنین اطرافیان او بدون دلیل حق ندارند در این مسئله دخالت کنند و اگر این کار را انجام دهند گناهکارند.
در دوران عقد بستگى قول منكر تمكين خاص مقدّم است.
قول عدم نزدیکى مقدّم است (البتّه با قَسم)، مگر اینکه مدّتى بدون مانع باهم خلوت داشته باشند که ظاهر حال مواقعه باشد.
در فرض سؤال قول مدّعى بقاى زوجیت، مقدّم است.
