ضررى به حج و نیابتش نمی‌زند; ولى احتیاط آن است که در صورت امکان احرام حج ببندد و از مکه خارج شود; امّا اگر احرام برایش موجب عسر و حرج است، لازم نیست.
مستحب است قربانى را سه قسمت كند: یک‌سوّم آن را براى خود بردارد و یک‌سوّم را درراه خدا به نيازمندان صدقه دهد و یک‌سوّم را به دوستان و مؤمنان هديه نمايد. البتّه لازم نيست تقسيم به سه قسمت به‌طور مساوى باشد، ولى دادن بخشى از آن به فقير واجب است، امّا خوردن چيزى از آن واجب نيست؛ هرچند موافق احتياط است.
آرى از صرورة بودن خارج می‌گردد، ولى چنان‌که گفتیم حلق براى صرورة نیز واجب نیست.
کفارات حج و عمره را به فقراى غیرمسلمان نمى‌توان داد و احتياط آن است كه به فقراى غير شيعه نيز ندهند.
هرگاه كسى نذر كند اگر فلان حاجتش روا شد حج بجا آورد و قبل از روا شدن آن از دنيا برود، قضاى نذر لازم نيست؛ امّا اگر بعد از روا شدن حاجت و درحالی‌که مى‌توانسته به حج رود، از دنيا برود، بايد ورثه او آن را قضا كنند، يا براى او اجير بگيرند و احتياط آن است كه پول آن را با رضايت ورثه (اگر همه كبير باشند) از اصل تركه بردارند.
حاجى اگر بتواند بدون زحمت و مشقّت قرض كند و مالى داشته باشد كه بتواند قرض خود را ادا نمايد، بايد قرض كند و قربانى نمايد.
هرگاه طواف نساء را فراموش كند و از حج بازگردد، در صورت امكان بايد خودش برگردد و بجا آورد و چنانچه ممكن نباشد، يا مشقّت داشته باشد نايب مى‌گيرد و پس‌ازآنکه نايب طواف نساء و نماز آن را انجام داد، مرد بر زن و زن بر مرد حلال مى‌شود.
شخصى كه حساب خمسى ندارد هرگاه بخواهد به حج مشرّف شود بايد به اموال خود رسيدگى كند. چنانچه تاريخ اولین درآمدش را بداند، آنچه از اموال و دارايى‌ها كه بر مبناى اولین درآمد، سال بر آن گذشته خمس دارد و اگر تاريخ اولین درآمد را نداند، آنچه در طول سال نزد او بوده خمس دارد و آنچه مشكوك است خمس ندارد و تخميس لباس احرام كفايت نمى‌كند، بلكه بايد تمام هزينه حج يا عمره تخميس گردد؛ و بسیار بجاست كه حجاج محترم از اين فرصت الهى استفاده كرده و آن‌ها كه تاکنون تمام اموالشان را تخميس نكرده‌اند خمس آن را بپردازند تا هم به وظيفه واجب خويش عمل كنند و هم مشمول بركات الهى شوند.
كسى كه حج بر او مستقرشده، يعنى سال اوّل با داشتن استطاعت از تمام جهات به حج نرفته، اگر بعداً به‌واسطه بيمارى، يا پيرى، قدرت رفتن را از دست بدهد، يا براى او بسيار مشقّت داشته باشد، واجب است نايب بگيرد، مشروط بر این‌که اميد خوب شدن و قدرت پيدا كردن در آينده را نداشته باشد.
حق‌الناس در اینجا مقدّم است، ولى حج بر ذمّه‌اش باقى مى‌ماند.
كسى كه توانايى سفر حج ندارد و اميدى به توانایی‌اش در آينده نيز نمى‌باشد، علاوه بر اين، ازنظر مالى نيز مستطيع نيست، اگر شخصى نفقه حج او را بدهد، حج بر او واجب نمى‌شود تا شخصى را نايب كند كه از طرف او به حج برود، همچنين است اگر شخصى او را ميهمان كند.
آن مقدار كه مى‌تواند محافظت كند و آنچه موجب عُسر و حرج است اشكالى ندارد.
