مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

آری، حقیقت دارد و در کتاب «بحارالانوار» جلد 4، صفحه 163 به آن اشاره‌شده است.

براى صحّت سعى احتياط واجب آن است كه لباس انسان غصبى نباشد.

جاهل قاصر است.

كسى بگويد صبح شده و انسان به گفته او يقين نكند يا خيال كند شوخى می‌کند و كارى كه روزه را باطل می‌کند انجام دهد بعد معلوم شود صبح بوده، روزه‌ی او باطل بوده‌اما فقط قضا دارد و کفاره ندارد.

هر دو نوع ضمان صحيح است و عقد ضمان محسوب مى‌شود و در حاشيه عروة الوثقى شرح آن را نوشته‌ايم و جمعى از فقهاى معاصرين در اين مسئله با آنچه گفته شد موافق‌اند.

تأثیرى ندارد.

این شک اعتبارى ندارد.

حواله در صورتى صحيح است كه انسان بدهكار باشد، پس اگر به كسى بگويد قرض‌هایی را كه از تو بعداً می‌گیرم از همين حالا حواله می‌کنم صحيح نيست.

هرگاه انسان چيزى را آب بكشد و يقين كند پاک‌شده، بعد شك كند كه آن را درست آب‌کشیده يا نه آن چيز پاك است، مگر اين‏كه بداند كه در حال شستن توجّه نداشته است.

هرگاه مدّتى تقليد كرده امّا نمى‏داند تقليد او صحيح بوده يا نه نسبت به اعمال گذشته اشكالى ندارد، (اعمالی که در گذشته انجام داده محکوم به صحت است هرچند نسبت به صحت تقلید شک داشته باشد زیرا شک بعد از عمل صحیح نیست و قاعده فراغ جاری می‌شود امّا براى اعمال فعلى و آينده بايد تقليدش را صحيح كند ولی درجایی که اصلاً تقلید نکرده اگر اعمال سابق، مطابق فتواى مجتهد انتخابی‌اش باشد صحيح است وگرنه نظر مرجع خود را درباره آن سؤال کرده و مطابق آن عمل می‌کند.)‌

باید بگوییم صحیح بوده، امّا اگر یقین داریم باطل انجام داده است باید دوباره انجام دهیم.

با خوردن حتی یک قطره آب، روزه باطل می‌شود و این‌که برخی می‌گویند اگر روزه‌دار تشنه شد می‌تواند آب بخورد و روزه او هم باطل نمی‌شود هم ازنظر سند و هم ازنظر دلالت اشکال دارد و اگر کسی چنین فتوایی دهد خلاف فتوای فقهای اسلام است.