كسى كه از روى جهل و نادانى طواف عمره تمتع را ترك كند، «حج» او مبدّل به «اِفراد» مى‌شود و بنا بر احتياط واجب بعدازآن عمره مفرده به‌جا مى‌آورد و سال بعد حج تمتّع را اعاده مى‌كند و احتياط مستحب آن است كه يك شتر به‌عنوان كفّاره قربانى كند.
ترک زینت در ایّام عدّه وفات لازم است، ولى ترک زینت به معنى ترک نظافت نیست؛ و سزاوار است این زنان بعد از گذشتن عدّه ازدواج کنند؛ مگر این‌که مانعى داشته باشند و ترک صله‌رحم نیز کار صحیحى نمى‌باشد.
ذمّه او مشغول است، باید خودش در حال حیات انجام دهد و اگر نمی‌تواند نایب بگیرد.
هرگاه نمی‌دانسته است در چنین شرایطی روزه لازم است فقط قضا واجب میشود و کفاره ندارد.
هم قضای آن روز را به‌جا آورد و هم برای هرروز یک مسکین را سیر کند.
این شرط نسبت به ادای نماز اشکال دارد و اثری ندارد اما در مورد سایر تصرفات باید طبق شرط عمل کنند و اگر خلاف شرط عمل کرده‌اند صاحب‌خانه را راضی نمایند.
احتیاط آن است که علاوه بر قضا برای هرروز کفاره عذر بدهد.
فقط نفقه حال را شامل می شود و نفقه گذشته به عنوان دین بر عهده شوهر است و نفقه آینده هنوز بر گردن شوهر واجب نشده است.
كسى كه طواف عمره تمتّع را عمداً ترك كند تا وقت وقوف به «عرفات» تنگ شود، احتياط واجب آن است كه نيّت حج اِفراد كند و پس از حج، عمره مفرده به‌جا آورد و سال بعد حج تمتّع را اعاده نمايد.
هرگاه كسى از روى فراموشى يا ندانستن مسئله، رمى جمرات را ترك كند لازم است تا روز سيزدهم، هر وقت يادش آمد، يا متوجّه مسئله شد، قضا كند و بهتر اين است آنچه را مربوط به قضاى روز قبل است پيش از ظهر بجا آورد و وظيفه همان روز را بعدازظهر انجام دهد، ولى مانعى ندارد هر دو را در یک‌وقت بجا آورد؛ (اوّل قضاى روز گذشته، سپس وظيفه همان روز).
كسى كه از روى سهو و فراموشى طواف عمره تمتع را ترك كند، حج او درست است و هر وقت يادش آمد طواف را به‌جا مى‌آورد (و احتياط مستحب آن است كه سعى را هم بعدازآن اعاده كند) و اگر به وطن خود بازگشته، يا از مکه بيرون رفته و مراجعت به مکه براى او زحمت دارد، نايب بگيرد تا طواف او را به‌جا آورد و در اين مدّت چيزى بر او حرام نيست و احتياط آن است كه يك گوسفند در مکه قربانى كند و اگر فرستادن به مکه ممكن نيست، در شهر خود قربانى نمايد.
