چنانچه هوشیاری او در حدی نبوده که چنین عقدی را تشخیص دهد باید برای او قیم بگیرند و اگر قیم او اجازه ازدواج دهد ازدواج کوتاه مدت صحیح است و دختر مذکور با آن مرد محرم می شود.
صرع به‌تنهایی از عيوب موجب فسخ نيست؛ ولى اگر قبلاً شرطى درزمینهٔ سلامت زوجه شده، از باب تخلّف شرط يا تدليس می‌توان فسخ كرد و درصورتی‌که تدليس ثابت شود مهرالمثل را می‌توان از شخص تدليس كننده گرفت و اگر تدليس كننده شخص زوجه باشد مهريّه‌اى به او تعلق نمی‌گیرد.
عقد دائم به مصلحت صغیره نیست و عقد مزبور باطل است و اثری ندارد و محرمیت حاصل نشده است و برای ایجاد محرمیت با رعایت مصلحت صغیره ما اجازه عقد موقت می دهیم آن هم مشروط به بخشیدن باقی مانده مدت بعد از عقد، (که ضمنا این شرط مانع از تبدیل عقد به عقد دائم در عقدهای نسبتا طولانی مدت است).
1- توافق طرفین کافى نیست.2- چنانچه احتمال دهیم ادّعاى آنها راست باشد، باید حمل بر صحّت کرد.3- در فرض بالا حد و تعزیر هر دو. ساقط میشود.4- احصان مرد تفاوتى ایجاد نمی‌کند.5- آنها می‌توانند باهم ازدواج کنند.6- تفاوتى نمی‌کند.
این مطلب که گفته دیگر هرگز با من تماس نگیر در واقع بخشش باقیمانده مدت بوده است.
حق فسخ نمی آورد مگر در حین عقد شرط کرده باشند.
ازدواج اول او باطل بوده و اگر نزدیکی صورت نگرفته عقد دائم صحیح است.
خواندن عقد درزمانی که زن در عادت ماهیانه به سر می‌برد مانعی ندارد و عقد صحیح است.
چنانچه عقد مزبور را به نیت عقد دائم ولی با صیغه عقد موقت خوانده اند باطل است.
اگر واقعاً رضايت قلبى نبوده عقد باطل است؛ ولى به‌حسب ظاهر بعد از اجراى صيغه آنها زن و شوهرند مگر این‌که يكى از آن دو بتوانند ثابت كند كه رضايت قلبى نداشته است.
