اگر مقدار کمک به هر فقیر مشخص نشده مهریه مبهم و باطل است و تبدیل به مهر المثل می شود مگر اینکه با زوج توافق کنند که به جای مهر المثل چه کمکی و به چه مقداری به کودکان نیازمند انجام شود.
كسى كه زكات بر ذمّه دارد و از فقيرى طلبكار است، می‌تواند طلب خود را از باب زكات حساب كند، حتّى اگر فقير بدهكار از دنيا برود می‌تواند بدهى او را از زكات محسوب دارد، امّا اگر چيزى از خود گذاشته كه به‌اندازه بدهى اوست بنابر احتياط واجب نمىتوان بدهى او را از زكات حساب كرد.
فقیری که کفاره را به‌صورت نقدی دریافت می‌کند باید تمام آن‌ها را صرف تهیه نان کند.
درصورتی‌که جان مسلمانان درخطر باشد، نجات آن‌ها به مقدار تمکّن واجب کفایى است. ولى اگر در رنج و زحمت باشند، نه خطر مرگ، رسیدگى به وضع آن‌ها مستحب مؤکّد است.
رأساً نمی‌توان زکات فطره را به طلبکار شخص فقیر داد.
هرگاه به گمان اينكه كسى فقير است به او فطره دهند و بعد معلوم شود فقير نبوده، می‌تواند آن مال را پس بگيرد و به مستحق بدهد و اگر پس نگيرد بايد از مال خودش فطره را بدهد و اگر از بين رفته باشد، درصورتی‌که گيرنده فطره مىدانسته آنچه را گرفته زكات فطره است، بايد عوض آن را بدهد و در غير اين صورت عوض بر او واجب نيست و اگر دهنده فطره در تحقيق حال فقير كوتاهى نكرده باشد بر او هم چيزى نيست.
كسى كه از سيّد نيازمندى طلبكار است مىتواند طلب خود را از باب خمس حساب كند، ولى در مورد سهم امام بايد به اجازه حاكم شرع باشد.
درصورتی‌که فقرای نیازمند دیگری نباشند مانعی ندارد.
