اگر عمره تمتّع را به سبب ريا، يا غير آن، باطل كند، احتياط واجب آن است كه حج اِفراد بجا آورد و پس‌ازآن عمره مفرده انجام دهد و در سال ديگر حج را اعاده نمايد، مگر این‌که بتواند عمره را اعاده كند.
درصورتی‌که آن مال از بین نرفته باشد می‌تواند در همان حال قصد قربت کند.
نيّت بايد خالص و براى اطاعت خداوند باشد و ريا كردن موجب بطلان عمل است.
اگر واقعاً بر شما ثابت شود که اهداف غیردینی در آن حاکم است، در آن مجلس حاضر نشوید.
اگر حج را به نيّت خالص بجا نياورد و آن را به ريا و مانند آن باطل كند، بايد سال آينده عمره و حج را اعاده نمايد.
اگر بعضى از اركان عمره را به‌قصد ريا انجام دهد و آن را باطل كند، اگر محل جبران باقى است و جبران كند، عملش صحيح است؛ هرچند گناه كرده است؛ اما اگر نتواند جبران نمايد، احتياط واجب آن است كه حج اِفراد بجا آورد و پس‌ازآن عمره مفرده انجام دهد و در سال ديگر حج را اعاده نمايد.
اگر بعضى از اركان حج را به‌قصد ريا انجام دهد و آن را باطل كند، اگر محل جبران باقى است و جبران كند، عملش صحيح است؛ هرچند گناه كرده است؛ اما اگر نتواند جبران نمايد، بايد سال آينده عمره و حج را اعاده نمايد.
هرگاه بعد از تمام كردن طواف يا ديگر عبادات، مرتكب ريا شود، عبادت باطل نمى‌شود؛ هرچند كار خلافى كرده است.
در فرض سؤال روزه باطل است و باید قضا نماید ولی کفاره ندارد.
ریا در اعمال الهی در هر صورت گناه است.
اگر در انجام طواف، يا ساير اعمال عمره و حج، كه عبادت است، ريا كند (يعنى براى نشان دادن و به رخ ديگران كشيدن و عمل خود را خوب جلوه دادن، عبادت را بجا آورد) آن عمل باطل است و علاوه بر بطلان عمل، مرتكب معصيت و گناه بزرگى نيز شده است.
ریا در هر عبادتى حرام محسوب می‌شود ولى تظاهر به عزادارى امام حسین (علیه‌السلام) و تعظیم شعائر دین به‌قصد قربت جایز بلکه مستحب است. مثل‌اینکه پرداختن صدقه آشکار قربت الى الله براى تشویق دیگران، همان‌طور که در قرآن آمده، مستحب است.
