همين كه نجاست از بين برود پاك می شود، مثلًا اگر از لثه ها خون بيرون آيد و در آب دهان از بين برود يا خون رابيرون بريزد آب كشيدن داخل دهان لازم نيست، و ملاقات در باطن دهان و غیر آن موجب نجاست نمی شود بنابراین اگر دندان مصنوعى در دهان باشد، آب كشیدن آن لازم نیست.
اگر خون در دهان بوده باشد موجب بطلان نماز نیست ولى اگر به‌ظاهر لب به مقدار درهم و بیشتر رسیده باشد باید نماز را رها کند و دهان را آب بکشد و سپس نماز بخواند و اگر کمتر از درهم باشد و با آب دهان آمیخته شود و خارج شود آن‌هم براى نماز اشکال دارد.
خوردن و آشاميدن به‌گونه‌ای كه صورت نماز را به هم زند موجب باطل شدن نماز است، ولى اگر ذراتی از غذا و مانند آن دردهان باشد و موقع نماز فروبرد نماز را باطل نمىكند.
اگر به فضای دهان برسد خوردن آن خلاف احتیاط است ولی در موارد عسر و حرج مانعی ندارد البته بهتر است دستمالی به همراه خود داشته باشد و اخلاط را در آن بریزد. البته در مورد روزه‌دار، هرگاه در حین نماز اخلاط سر و سینه به دهان روزه‌دار وارد شود باید آن را خارج کند و اگر ممکن نبود نماز را بشکند (البته می‌تواند نیت نماز را به نماز مستحب تغییر داده و نماز را رها کند) و پس از خارج کردن اخلاط، نماز را اعاده نماید.
نماز اشکال دارد و خوردن ناس با توجّه به ضررهاى فراوان آن در غیر نماز هم اشکال دارد.
مادام که مجبور نباشد، خونابه را فرو نبرد. و اگر موجب شد و حرجى است، مانعى ندارد.
این‌گونه ذرات، حتّى اگر علم به بقاى آن وجود داشته باشد، مشمول احکام غصب نیست و در حکم تألف است. نکته: حکم تألف (تلف‌شده) یعنی کالعدم محسوب می‌شود نسبت به اینکه مال غصبی محسوب گردد (ذرات غذا مصداق بودن عین مال غصبی نیست).
