هرگاه بعد از گذشتن روزى كه رمى در آن روز واجب است، شك كند كه آن را انجام داده، يا نه (مثلاً روز يازدهم شك كند رمى روز عيد را بجا آورده، يا نه؟) به شك خود اعتنا نمى‌كند.
اگر موقع رمى جمره عقبه شك كند جمره اولى يا وسطى يا هر دو را رمى كرده يا نه؟ يا صحيح انجام داده يا نه؟ اعتنا به شك نمى‌كند.
هرگاه قبل از شروع رمى جمره دوّم، شك كند كه هفت سنگ به جمره اوّل پرتاب كرده يا كمتر، بايد برگردد و كسرى احتمالى را جبران كند تا يقين به رمى هفت سنگ پيدا كند، هرچند از عمل منصرف شده باشد.
هرگاه پس از پرتاب سنگ شك كند كه صحيح پرتاب كرده يا نه، اعتنا نمى‌كند.
هرگاه بعد از شروع به رمى جمره بعدى، در تعداد سنگ‌هایی كه به جمره قبل زده شك كند، چنانچه يقين داشته باشد كه چهار سنگ به جمره قبلى پرتاب كرده و نسبت به سه سنگ ديگر مشكوك باشد، احتياط واجب آن است كه مقدار مشكوك را به‌جا آورد، هرچند بعد از تكميل رمى جمره بعدى باشد و اگر در كمتر از چهار سنگ شك كند تا مقدار چهار سنگ را اعتنا نكند و بگويد انشاء الله بجا آورده‌ام و سه سنگ ديگر بزند؛ بنا بر احتياط واجب.
اشكالى ندارد؛ هرچند با زدن مقدار قطعى باقيمانده، وظيفه‌اش را انجام داده و بقيّه اضافه بوده است.
اگر بعد از گذشتن وقت هر سه روز، يقين كند كه در يك روز رمى نكرده، ولى دقیقاً نداند كه كدام روز بوده، كافى است يك روز را به نيّت ما فى الذّمّه قضا كند.
در صورت شك اعتنا نكنيد و اگر يقين داشته باشيد كه از خارج حرم آورده‌اند از آن‌ها براى رمى استفاده نكنيد، مگر این‌که مدّتى بماند و جزء مشعر محسوب شود.
هرگاه بعد از فراغت از رمى جمرات سه‌گانه، يقين پيدا كند كه يك، يا دو، يا سه سنگ، از يكى از سه جمره ناقص شده، بايد به هر مقدار كه احتمال نقصان مى‌دهد به هر سه جمره بيندازد و اگر يقين كند به يكى از جمرات كمتر از چهار سنگ زده، احتياط واجب آن است كه همه را از سر بگيرد.
