تنها در صورت ضرورت قطعی و در فرض منحصر بودن درمان مجاز هستید.
احتياط واجب آن است كه شوهر هزينه درمان او را بدهد.
بايد طبيب بررسى لازم را به عمل آورد و با اطبّاى ديگر در صورت امكان مشورت كند و آن روشى كه بهتر به نظر می‌رسد برگزيند.
درصورتی‌که دارو منحصربه‌فرد باشد و تأثير آن از زیان‌های آن بيشتر است و پزشك چگونگى آن را به بيمار اعلام كند، تجويز آن مانعى ندارد.
انتخاب راه دو لازم است.
اگر واقعاً وضع بيمار غیرعادی است، قرارداد مخصوص مانعى ندارد; ولى درهرحال انصاف را رعايت كند.
خالى از اشكال نيست.
در این‌گونه موارد كه به‌طورقطع يا به اطمينان بيمار مدّت كوتاهى با تحمّل درمان‌های شکنجه آور زنده می‌ماند دليلى بر ادامه درمان ندارد؛ مخصوصاً اگر بار مالى سنگين داشته باشد و به‌ویژه اگر بيمار مجبور به وام گرفتن يا فروختن خانه خود گردد. در این‌گونه موارد می‌توان بيمار را به حال خود رها كرد و اگر مشورت كند می‌توان به او مشورت داد كه اگر تحمّل ناراحتى‌ها راداری درمان كن و چند صباحى بمان و اگر ندارى مى‌توانى درمان را قطع كنى به‌خصوص اگر بيمار در سنين بالا باشد. فكر می‌کنیم برخلاف آنچه دوستانتان گفتند جواب صريح و شفافى داديم.
ماليدن انواع پمادهاى طبی بر بدن براى معالجه و درمان مانعى ندارد.
این روش که مستلزم توهین بیشتر و به نوعی تثبیت آن است روش مناسبی نیست، از روش جایگزین استفاده کنند.
