اگر با علم به مسئله (حرام بودن عقد ازدواج در حال احرام) همسری را در حال احرام برای خود عقد کند، آن همسر بر او حرام دائمی می‌شود ولى اگر با جهل به مسئله چنين كارى كند، عقد باطل است، امّا حرام ابدى نمى‌شود، هرچند احتياط مستحب آن است كه با او ازدواج نكند؛ مخصوصاً اگر با او نزديكى كرده باشد.
جايز نيست مُحرِم در مجلس عقد ازدواج به‌عنوان شاهد حضور پيدا كند. همچنين (بنا بر احتياط واجب) جايز نيست شهادت بر انجام عقد ازدواج دهد؛ هرچند قبل از احرام شاهد عقد بوده باشد و براى خود يا ديگرى خواستگارى كند.
در صورت رضايت زوجه همان مهرالمسمّى كفايت می‌کند و در صورت عدم رضايت بايد مهرالمثل على فرض دخول را بدهد.
این حق الزام‌آور است منتهی با شرایطی که یکی از این شرایط آن است که زن از حق حبس استفاده نکند، در ضمن اگر زوج ثابت شود که تمکن مالی ندارد باید مهریه تقسیط شود و زوجه با گرفتن اولین قسط مهریه باید تمکین کند.
ظاهر این است که نفقه بر پدر است و اگر مهر نقدى باشد آن‌هم بر پدر است و درصورتی‌که بر ذمه زوج باشد می‌توان انتظار بهبودى مجنون را کشید و اگر بهبود نمی‌یابد بر عهده پدر است.
در صورت امكان به شكلى رضايت پدر را جلب كند، در غير اين صورت عقد آن‌ها اشكال دارد و احتياط واجب آن است كه پسر باقيمانده مدّت را ببخشد و از همديگر جدا شوند و اگر عقد دائم بوده او را طلاق دهد.
قرار دادن وکالت برای خود یا فرد ثالث در عقد ازدواج اشکال ندارد، بعداً نیز می‌توان آن را در ضمن معامله دیگرى، هرچند بعد از ازدواج باشد، قرارداد.
مرد مسلمانى كه مسلمان‌زاده است اگر مرتد شود، يعنى منكر خدا يا پيغمبر صلى الله عليه و آله گردد، يا يكى از احكام مسلّم اسلام مانند واجب بودن نماز و روزه را انكار كند به‌طوری‌که انكار كردن آن معنايش انكار خدا يا پيغمبر صلى الله عليه و آله باشد، ازدواج او باطل می‌شود و همسرش بايد از او کناره‌گیری كند و عدّه وفات يعنى عدّه زنى كه شوهرش مرده است بگيرد و بعد می‌تواند ازدواج كند و اگر زن يائسه باشد، يا هنوز نزديكى نكرده باشند عده لازم نيست.
هرگاه مرد از اوّل قصدش اين باشد كه مهر زن را نپردازد عقد صحيح است و پرداختن مهر تعیین‌شده بر مواجب است.
کلیّه اشیا و هدایایى که به علت ادامه‌ی زندگی ردّ و بدل شده به صاحبش برمی‌گردد و خسارات باید جبران شود ولى عفو گذشت در این‌گونه موارد بهتر است.
در این دوران اجازه گرفتن زن لازم نیست.
درصورتی‌که ابتدا بگوید تمام مدّت باقیمانده را بخشیدم همان کافی است و گفتار دوّم تأثیری ندارد.
