اگر دندان براى غذا خوردن و سخن گفتن قابل‌استفاده است، دیه دندان صحیح به آن تعلّق می‌گیرد. در غیر این صورت نسبت به کارایی آن ارش دارد.
احتیاط واجب آن است که دیه آن را بپردازد اما زن مزبور بر او حرام نمی‌شود.
در فرض مسئله که ضربه صورت سبب قتل نبوده باید جانى دیه بپردازد و دیه آن اگر به استخوان نرسیده، براى هر زخمى سه شتر است.
اگر عرفا جزء انگشت باشد، حکم انگشت‌بر آن جاری می‌شود.
ظاهر ادلّه این مسئله فعلیت درمان است، بنابراین تا درمان‌نشده باید دیه را بدهد.
احتياط واجب آن است كه ديه را بپردازند، مگر اینکه ورثه میت هم به این معنا موافقت کنند که در این صورت دیه لازم نیست.
در فرض سؤال هر دو دیه دارد، مشروط بر اینکه موها در موضعى باشد که فقدان آن عیب محسوب شود، مانند موى سر وابروها و صورت مردان و امثال آن.
فساد عضو مراتبى دارد؛ گاهى بکلّى از کار می‌افتد و گاهى درصدى از کارایی آن از بین می‌رود و هرکدام دیه‌یا ارش خاص خود را دارد.
باید کارشناسان نظر دهند که این آسیب‌دیدگی عضو داخلى چند درصد کل بدن است (همان‌طور که در مجروحین جنگى محاسبه می‌کنند) و سپس به همان نسبت از دیه کامله محاسبه کنند و اگر هزینه درمان بیشتر شود، احتیاط واجب این است که باقیمانده هزینه درمان را بدهند.
چنانچه دندان‌های طبیعى او بیش از 28 عدد باشد احتیاط آن است که نسبت به از بین بردن 28 دندان باید دیه بپردازد و نسبت به بقیّه باید از طریق حکومت و ارش اقدام شود.
باید دیه به نسبت ضایعه و نسبت به دیه شلل محاسبه شود.
اگر خودش مقصّر بوده و قراردادى با آن مؤسّسه در این زمینه نداشته، دیه ندارد; ولى هرگاه علّت این حادثه آن شرکت بوده یا قراردادى میان شرکت و کارگران است که حوادث ناشى از کار را جبران کنند، دیه چهار انگشت را باید بپردازد و نسبت به از بین رفتن مقدارى از کف دست، مصالحه کنند و دیه هر انگشت یک‌دهم (101) دیه کامل است.
