مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

واجبات «احرام» سه چيز است: «پوشيدن لباس احرام»، «نيّت» و «گفتن لبّيك».

در سعى چند چيز واجب است:اوّل: نيّت واجب است سعى را با «قصد» و براى رضاى خدا انجام دهد و همين اندازه كه اجمالاً بداند چه مى‌كند و براى حج يا عمره سعى مى‌نمايد، كافى است و گفتن به زبان لازم نيست.دوم: شروع از «صفا»سوم: ختم كردن به «مروه»، رفتن از صفا به مروه يك دور و بازگشت از آن دور دوم حساب مى‌شود. بنابراين، دور هفتم به مروه ختم مى‌شود.چهارم: سعى هفت دور تمام باشد بايد سعى صفا و مروه هفت دور تمام باشد؛ نه كمتر و نه بيشتر.پنجم: سعى در داخل مسعى انجام گيرد سعى ميان صفا و مروه بايد از طريق معمول باشد. بنابراين، اگر قسمتى از سعى را از داخل مسجدالحرام، يا فضاى بيرون انجام دهد، درست نيست.ششم: سعى به‌صورت متعارف انجام گيرد واجب است هنگام رفتن به مروه رو به مروه و هنگام برگشتن به صفا، رو به صفا باشد.هفتم: غصبى نبودن لباس، ستر عورت در مردان و حجاب در زنان براى صحت سعى احتياط واجب آن است كه لباس انسان غصبى نباشد و ستر عورت در مردان و حجاب براى زنان لازم است.

در رمى جمره چند چيز واجب است: 1. نيّت و قصد قربت؛ كافى است در دل قصد داشته باشد كه براى اطاعت فرمان خدا و انجام مناسك حج، هفت سنگ كوچك به جمره مى‌اندازد و به زبان آوردن لازم نيست.2. تعداد سنگ‌ها بايد هفت عدد باشد؛ البتّه نه زياد بزرگ و نه زياد كوچك؛ بلكه كافى است هرکدام به‌اندازه يك سرانگشت باشد. حاجى مى‌تواند براى تهيه سنگ‌ریزه رمى سنگ‌های بزرگ‌تر را خرد كند. 3. سنگ‌ها را يكى بعد از ديگرى پرتاب كند؛ اگر دو عدد يا بيشتر را باهم بزند كافى نيست و يكى حساب مى‌شود.4. اصابت سنگ‌ها به ستون و ديوار جمره لازم نيست، بلكه كافى است در حوضچه اطراف ستون بيفتد. بنابراين، اگر به ستون و ديوار اصابت كند و به خارج از حوضچه پرتاب شود كافى نيست و ظن به عدد سنگ‌ها اعتبار ندارد، بلكه يقين لازم است. 5. بايد سنگ‌ها را پرتاب كند، نه این‌که روى جمره بگذرد و اگر به كمك شخص، يا چيز ديگرى به جمره برسد كافى نيست. (مثلاً اگر سنگى را كه او پرتاب كرده درراه به كمك سنگى كه شخص ديگرى زده به جمره بخورد كافى نيست).6. وقت زدن سنگ‌ها مابين طلوعِ آفتابِ روزِ عيد و غروب آفتاب است (ولى براى «زنان» و «پيرمردان» و كسانى كه از ازدحام روز عيد ترسان هستند، جايز است شب عيد رمى كنند) و اگر فراموش كرد مى‌تواند تا روز سيزدهم بجا آورد و اگر تا آن روز به يادش نيامد، در صورت امكان بايد خودش در سال بعد در همان موقع به منى برود و قضا كند و اگر نمى‌تواند نايب بگيرد.

درصورتی‌که جاهل قاصر بوده و کوتاهی نکرده است نمازش صحیح است.

در کسب‌وکارهای معمولی جامعه که اجرت در مقابل آن می‌گیرند هرچند واجب باشد مانعی ندارد ولی در مثل کفن‌ودفن و نماز میت و ...جایز نیست و اگر به‌قصد مجموع عمل بگیرند اشکال دارد.

اگر مسلمانی مرتد شود و دوباره برگردد و مسلمان شود واجبات دوران مرتد بودن را باید قضا نماید و علاوه بر قضاي روزه‌ها براي هرروز احتياطاً کفّاره عمد می‌پردازد.

در واجبات کفن تفاوتى نیست.

چنین اجاره‌ای صحیح نیست.

می تواند به واجبات قناعت کند.

مسئله حبوه ارتباط صددرصد با مسئله قضاى نماز و روزه ندارد، هرکدام حکم جداگانه‌ای است.

فقط بر پسر بزرگ‌تر نماز و روزه پدر و مادر كه به خاطر عذرى ترك شده واجب است.